آیا برای این بی سر و سامانی خود، برنامه و وقت مشخص کرده ایم؟ آیا تصمیم گرفته ایم که روزی دیگر گناه نکنیم یا این که همین وضع را می خواهیم ادامه دهیم؟ اگر نمی خواهیم این وضع ادامه داشته باشد، برای آن وقتی تعیین کنیم، یک ماه، شش ماه، یک یا چند سال، خلاصه اگر بخواهیم تا زنده ایم این گناه کردن را ادامه دهیم، خطرناک است، پس حداقل حدی برای گناه مان تعیین کنیم. 

به دنبال تکامل باشید

غیر از معصومین (علیهم السلام) کسی نمی تواند بگوید: «همه چیز را می دانم، یا می بینم.» و نمی تواند بگوید: «هیچ چیز را نمی دانم و همه جا تاریکم.» بلکه هر عامل عادی، چیزهایی را می داند و باید حرکت کند و توقف ننماید، بلکه باید از معلومات خود، مجهولات را استخراج نماید تا آنجا که بتواند و چیزهایی را که نمی داند، باید احتیاط و توقّف و تفحّص نماید تا به ندامت غیر مُستَدرَک مبتلا نشود.

سعادت انسان در گرو پیروی از خدا و پیغمبر است

ما دنبال یک چیزی می گردیم برای تکاملمان که نه خدا گفته باشد، نه پیغمبر و نه امام. خیال می‌کنیم راه سعادت یک چیزی است که نه خدا گفته، نه پیغمبر، نه امام. در صورتی که قاعدتاً آنچه آنها بیشتر گفته اند و بیشتر تأکید کرده اند، آن موجب سعادت ماست. چطور ممکن است که چیزی تاثیر در سعادت انسان داشته باشد و آنها از آن غفلت کرده باشند و نگفته باشند و واگذار کرده باشند به این که یک پیری، مرشدی بیاید بیان کند؟ آیا ممکن است همچنین چیزی؟

به آنچه می دانی عمل کن

اگر کسی هرچه می داند زیر پا نگذارد و در هر چه نمی داند، توقّف و احتیاط کند، تا زمانی که بداند، کار تمام است. اما اگر معلومات را زیر پا گذاشت و در مجهولات، هیچ مقیّد نشد و به هر طرف رفت، به مقصود نمی رسد. پس همین که انسان به معلوماتش عمل کرد، دیگر حالت منتظره‌ای ندارد، بقیه بر عهده‌ی خداست.

امام (علیه السلام) و قرآن را با یقین بشناسیم

اگر از قرآن استفاده نمی کنیم برای آن است که یقین ما ضعیف است، از این رو، اگر خود امام (علیه السلام) را هم ببینیم، تغییر حالی در ما حاصل نمی شود، چنانچه عده ای در حال حضور به ائمه (علیهم السلام) بد و ناسزا می گفتند.

امام (علیه السلام) و قرآن با کتاب رستم و اسفندیار فرق دارند. آیا ما اهل قرآن هستیم یا نه؟ عمری برای تعجیلش دعا می کنیم، نکند از آنها نباشیم.

خودمان باعث عذاب می شویم

«انّ الله لا یغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا ما بانفسهم» سوره رعد- آیه 11

خداوند هرگز قومی را تغییر نمی دهد، تا این که خود آنان آنچه را که دارند، تغییر دهند.

هرچه هست از قامت ناساز بی اندام ما است. تا ما ناجور نشویم، آنچه از بالا بر سر ما نازل می شود، ناجور نمی شود، بلکه کاری می کنیم که باران رحمت بر ما نقمت و عذاب می شود.

امام زمان (عج) را ناظر بر اعمال خود بدانیم

چنانچه در اتاقی دربسته باشیم که قدرت بزرگی پشت در ایستاده و سخنان ما علیه یا لَه خود را می شنود و ضبط می نماید و به موقع علیه ما به اجرا می گذارد، چقدر حال ما فرق می کند و مواظب سخنان خود می‌شویم؟ با این که آنها را نمی‌بینیم ولی علم داریم و می‌دانیم که پشت در هستند؛ پس چرا حال ما نسبت به امام زمان (عج) چنین نیست در انجام آنچه بر له یا علیه اوست؟ و با اهل سنت که چنین اعتقادی ندارند، فرق نداریم؟