سعادت انسان در گرو پیروی از خدا و پیغمبر است

ما دنبال یک چیزی می گردیم برای تکاملمان که نه خدا گفته باشد، نه پیغمبر و نه امام. خیال می‌کنیم راه سعادت یک چیزی است که نه خدا گفته، نه پیغمبر، نه امام. در صورتی که قاعدتاً آنچه آنها بیشتر گفته اند و بیشتر تأکید کرده اند، آن موجب سعادت ماست. چطور ممکن است که چیزی تاثیر در سعادت انسان داشته باشد و آنها از آن غفلت کرده باشند و نگفته باشند و واگذار کرده باشند به این که یک پیری، مرشدی بیاید بیان کند؟ آیا ممکن است همچنین چیزی؟